دولت عثماني از ديرباز مخالف حضور و رشد ارامنه در حيطه حكومتي خود بود و هر از چند گاهي آنان را به طرق مختلف سركوب مي‏نمود. از اين رو، برانداختن ارامنه، يكي از سياست‏هاي دولت عثماني به شمار مي‏رفت چرا كه همواره از شورش و انقلاب آنها در هراس بود. گرچه توافقات قبلي عثماني با انگلستان و ساير دولت‏ها مبني بر تضمين امنيت ارامنه در مقابل كُردها به امضا رسيده بود، اما دولت عثماني به عنوان انجام اصلاحات در ايالات ارمني‏نشين، به حذف و حصر آنها مي‏انديشيد. در سال 1885م، ارامنه انجمني را تشكيل دادند كه هدف از آن، تعليم و بيداري مردم مطرح شد. پنج سال بعد، انجمن ديگري با اهداف تند و عملي شكل گرفت كه آموزش روش استفاده از سلاح نيز در برنامه‏هاي آن قرار داشت. از طرف ديگر، روسيه و انگلستان نيز هر كدام ديدگاهي متفاوت نسبت به ارامنه داشتند. اين عوامل باعث شد تا پس از درگيري‏هاي كردها و ارامنه دولت عثماني از سال 1894م، با اجير كردن كردهاي عثماني دست به كشتار وسيع ارامنه زده و آنان را قتل‏عام نمايد. در يك مورد از اين قتل‏عام‏ها كه از 26 اوت همان سال آغاز شد، هفت هزار ارمني كشته شدند. هم‏چنين در اين راستا، طي سال‏هاي 1894م تا 1896م بيش از 200 هزار تن از ارامنه به مقتضيات سياست براندازي ارامنه كه در برنامه كار دولت عثماني بود، قتل عام گرديدند. بهانه ترك‏هاي عثماني براي ارتكاب اين جنايت، كمك ارامنه به يوناني‏ها در شورش عليه عثماني بود.